Żeby wyróżniać się pośród setek jednakowych ludzi na ulicy wcale nie musisz silić się na ekstrawagancki wygląd. Tatuaże, kolczyki w szokujących miejscach, spacerowanie na wpół nago wśród zszokowanych ludzi, broda do pasa lub dziwaczna fryzura – to nie sprawi, że będziesz wyjątkowym człowiekiem. Jak mawiała Margaret Thatcher jeśli jesteś ważny, nie musisz o tym mówić. Z byciem kimś wyjątkowym jest podobnie. Nie musisz wyróżniać się na ulicy, znać slang uliczny, wiedzieć co to znaczy acab, używać innych młodzieżowych skrótów, żeby być wartościowym człowiekiem. Choć z żakiem należy przyznać, że taki obraz kreują popularni celebryci. Pochylając się nad nimi szybko dostrzegamy ich płyciznę intelektualną – pustosłowie ukryte za fancy wyglądem. To nie czyni ich kimś, no może w ich własnych oczach.
Prawdziwa wyjątkowość objawia się po tym, co wypełnia naszą czaszkę – czy rozwijany nasz intelekt, otwieramy swój umysł na to co inne, nieznane, poszerzamy perspektywy. Czy jesteśmy w stanie wczuć się w położenie innych ludzi, zrozumieć tło ich decyzji, z docenianiem powiedzieć o nich coś dobrego, czy pomóc w razie potrzeby. Czy umiemy myśleć nieszablonowo, na problemy spojrzeć jako na wyzwania do rozwiązania, czy raczej na ogromne problemy, małe końce świata. Jeśli to pierwsze, to naprawdę będziemy się wyróżniać od bezkształtnej masy ludzkiej, programowanej papką z telewizji. Tak definiuję bycie kimś. Wszystko pozostałe, wiek, płeć, zawód, wygląd, dieta to tylko dodatki do tego kim jesteśmy.
